ใครจะไปยกมือขึ้น ตอน เส้นทาง โดย Be Phumirat

เมื่อวานตอนเย็น
ฉันจูงจักรยานออกนอกบ้าน
ทันทีที่ล้อแตะฟุตบาท ตูดอยู่ประจำที่ สองขาก็ออกแรงถีบเคลื่อนมวลสารไปตามขอบถนน
อยู่บนจักยานที่กำลังเหาะไปตามจังหวะน่อง ลมพัดเย็น
ถึงไม่ได้ปั้นหน้ามีความสุข แต่ฉันก็สุขอยู่เองในใจ


ขี่สวนคุณลุงที่สวมเสื้อเชิ้ตเก่าๆ สะพายถุงย่ามกลับบ้าน
คุณน้าคุณอาพาหลานๆ เดินออกกำลัง
หมาสองตัวจ้องมองกัน ขู่ครางในลำคอ
มองเห็นแล้วก็ขี่ผ่านเลยไป ไม่ได้หยุดแวะพูดคุยกับใคร


ฉันคิดว่าการย้ายตัวเองจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งเป็นการเดินทาง
และการเรียนรู้ส่วนใหญ่ของฉันเกิดขึ้นระหว่างการเดินทาง


ฉันเห็นป้ายเตือนให้ขับรถช้าๆ เนื่องจากที่นี่เป็นเขตชุมชน
ฉันขี่ผ่านร้านชำเล็กๆ ที่ขายข้าวเหนียวห่อละ 5 บาท กับข้าวถุงละ 10 บาท
วัยรุ่น 3-4 คนยืนออกันอยู่หน้าตู้โทรศัพท์สาธารณะ
ที่ประตูรั้วสีฟ้ามีป้ายเล็กๆ บอกว่ารับสอนพิเศษเด็กประถม
กลิ่นต้นหอมโชยมาตามลม
ได้ยินเสียงประกาศจากลำโพงกระจายเสียงบอกว่าค่ำนี้กรรมการหมู่บ้านจะมาประชุมกัน


การเดินทางไม่ถือเป็นการเรียนรู้
แต่การเรียนรู้อาจเกิดขึ้นระหว่างนั้น
แม้ในที่เดิมๆ เส้นทางเดิมๆ


ฉันชอบทำตัวเป็น "ผู้มาเยือน" แม้แต่ในหมู่บ้านของตัวเอง
เพราะมันเป็นการปรับสันชาตญาณการรับรู้ให้สดใหม่
แล้วฉันก็ตื่นเต้นกับภาพที่ฉันเคยเห็นอยู่แล้ว
ทุกเรื่องราวที่เห็นต่างมีที่มาที่ไป หลายที่มาฉันเห็นเป็นนิทาน


ถ้าทุกคนมีวิธีการหล่อเลี้ยงหัวใจตัวเองให้ชื่นฉ่ำต่างกันไป
ฉันก็มีวิธีการของฉัน


ปั่นไปเพลินๆ แป๊บเดียวก็รอบหมู่บ้าน
ฉันเลี้ยวกลับเข้าบ้านตัวเอง.