Blooming : ความสุข โดย ละมุน

ความสุข

หลายปีก่อน มีโอกาสได้พบกับผู้เขียนหนังสือ ‘นักฆ่าตัวตายมืออาชีพ’เป็นหญิงสาว หน้าตาดี รูปร่างผอมบาง เธอใช้นามปากกาเขียนหนังสือว่า ‘พิมพิลาศ’ ขณะนั้นเธออายุ 40 ปี

พบกันครั้งนั้น เพราะสนใจว่าเธอผู้พยายามฆ่าตัวตายมาตั้งแต่ 10 ขวบสารพัดวิธีที่ได้ทำเพื่อปิดสวิตช์ชีวิตตัวเอง เธอบอกในหนังสือของเธอว่าเหตุเพราะสูญเสียคนในครอบครัวและคนใกล้ชิดในเวลาไล่เลี่ยกันและป่วยเป็นโรคซึมเศร้า‘ไม่มีอะไรรั้งให้อยู่บนโลกนี้ได้’

ภาพพระอาทิตย์ตกดิน ตรึงตราตรึงใจใครหลายคน ด้วยแสงสีที่งดงาม แต่พิมพิลาส เกลียดกลัวช่วงเวลานั้นของวันเป็นที่สุด ความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นอย่างไม่เห็นที่มาและที่ไป เธอร้องไห้ราวกับมีคนตายจาก แต่ละวันต้องซ่อนซุกตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ก็ไม่เคยหนีพ้นความรู้สึกนั้น

เกิดขึ้นซ้ำๆ ทุกวัน

กระนั้นเธอก็ผ่านมาได้ ตามกระบวนการรักษา และอยู่รอดมาจนมีโอกาสได้บอกเล่าประสบการณ์เมื่อตกอยู่ในภาวะนั้นรวมถึงประตูทางออกของเธอเอง วันนั้นเธอชวนให้ ‘คนเศร้า’ และรู้สึกว่า ‘ไป’ ง่ายกว่า ‘อยู่’ ที่โรงพยาบาลศรีธัญญา ‘อยู่ต่อ’ ด้วยกัน

ไม่รู้ว่าสิ่งใดดึงดูดหรืออาจรู้ก็ได้ ฉันตามไปฟังด้วย หลังจากนั้น เราคุยกัน เธอเปิดโอกาสให้ฉันถามคำถามโง่ๆ เวลาดูการ์ตูน รู้สึกว่ามันตลกไหม? เธอหัวเราะก่อนตอบ “ตอนนั้นมันไม่มีอารมณ์ทำอะไรสักอย่าง ถ้าเปิดดูก็ไม่ได้รับรู้อะไร ความคิดเรา ‘ติดกับ’ อยู่กับเรื่องบางอย่าง”

คุยกันสักพัก เธออาสาไปส่งฉันที่ทำงาน มีคนขับรถ เรานั่งอยู่ด้วยกันด้านหลัง คุยเรื่องดินฟ้าอากาศฝนตกและรถติด ไม่ทันตั้งตัว เธอถามฉันว่า ‘คุณมีความสุขดีไหม’

กล้องจับภาพมาที่ฉัน ไม่ใช่ตรงหน้าหรือดวงตา แต่เป็นข้างใน ฉันเหมือนยืนมึนๆ อยู่ในที่ร้างว่างเปล่า เหมือนกำลังหาของที่คิดว่ามีแต่ไม่เจอ อยู่ตรงนั้นหรือเปล่า เดินไปดู หรือว่าตรงนั้นวะ ไม่มีหนิ มีสิ มีสิ อยู่ไหนนะ

ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ฉันไม่เห็นว่ารถแล่นผ่านอะไรไปบ้าง ไม่รู้หรอกว่าคนขับรถเหลือบมองฉันที่กระจกมองหลังหรือไม่

คอมพิวเตอร์ของฉันกำลังประมวลผล ภาพห้องพัก ภาพคอนเสิร์ตศิลปินโปรด ภาพหนังที่เพิ่งไปดูมา เห็นบาร์ที่ไปประจำ หน้าเพื่อน, คนรัก ลอยมา แต่เคยเป็นไหมว่ามันไม่อาจแน่ใจ

นานเกินไปแล้ว ฉันร้อนใจอยากจะตอบอะไรออกไปสักอย่าง พิมพิลาสยิ้มให้ เธอว่า ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ

รถจอดสนิทหน้าที่ทำงานฉัน เราลากัน

ไม่เคยเจอกันอีกเลยนับจากนั้น แต่คำถามเบาๆ นั้นอยู่กับฉันตลอดมาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันละเลียดกับชีวิตของตัวเองมากขึ้น (ฉันทึกทักเอาเอง แต่ก็ผ่านกรรมวิธีมากมาย) ไม่ได้ตะลุยไปเรื่อยๆ อย่างแต่ก่อน

ฉันสัมผัสกับความสุขที่เกิดขึ้นได้มากขึ้น มากขึ้น ทันรู้หน่ะ (ไม่รู้จะใช้คำว่าอะไรดี) ไม่ใช่เพราะคิด แต่รู้สึกได้ เรื่องราวในแต่ละวัน บางอย่างทำให้หัวใจมันพองฟูขึ้น บางอย่างทำให้มันสงบนิ่งเหมือนแมวง่วงนอน

พิมพิลาศ เรามีความสุขดีมาก มีทุกข์บ้างนะตามโอกาส ดูสิตั้งแต่ตื่นนอน จนออกจากบ้าน ปากซอยก็มีดอกไม้ ยืนอยู่นิ่งๆ หยิ่งนิดๆ แต่ก็งามจนหัวใจผลิบาน

ละมุน