บทเรียนในการวาดเขียน โดย นิซาร์ กอบบานี

ลูกชายวางกล่องสีตรงหน้าฉัน
และขอให้วาดรูปนก
ฉันจุ่มพู่กันลงสีเทา
แล้ววาดสี่เหลี่ยมติดลูกกรงและกุญแจ
ความพิศวงเต็มนัยน์ตาเขา
“...มันคุกนี่ พ่อ
ไม่รู้รึ นกวาดยังไง”
ฉันบอกเขา
“ลูกเอ๋ย พ่อขอโทษ
พ่อลืมหน้าตาของนกไปแล้ว”

ลูกชายวางสมุดวาดเขียนตรงหน้าฉัน
และขอให้วาดต้นข้าว
ฉันหยิบปากกา
แล้ววาดปืน
ลูกชายหัวเราะ
เยาะความไม่เป็นประสาของฉัน
“พ่อไม่รู้รึ
ต้นข้าวกับปืนต่างกันยังไง”
ฉันบอกเขา
“ลูกเอ๋ย พ่อเคยรู้จัก
หน้าตาของต้นข้าว
หน้าตาของขนมปัง
หน้าตาของดอกกุหลาบ
แต่ในยามยากนี้
ต้นไม้ในป่าไปเป็นทหาร
และดอกกุหลาบสวมเครื่องแบบทึบทึม
ในยามยากนี้
ต้นข้าวติดอาวุธ
นกติดอาวุธ
วัฒนธรรมติดอาวุธ
ศาสนาติดอาวุธ
ลูกหาซื้อขนมปัง
ที่ไม่พบปืนอยู่ข้างในไม่ได้
ลูกเด็ดดอกกุหลาบในท้องทุ่ง
โดยไม่ถูกหนาวมของมันพุ่งใส่หน้าไม่ได้
ลูกหาซื้อหนังสือ
ที่ไม่ระเบิดนิ้วมือของลูกไม่ได้”

ลูกชายนั่งบนขอบเตียงของฉัน
และขอให้ท่องบทกวี
น้ำตาตกจากดวงตาของฉันลงบนหมอน
ลูกชายแลบลิ้นชิม แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความพิศวง
“มันน้ำตานี่ พ่อ ไม่ใช่บทกวี!”
ฉันบอกเขา
“ลูกเอ๋ย เมื่อลูกโตขึ้น
และอ่านกวีนิพนธ์อาหรับ
แล้วจะพบว่าถ้อยคำกับน้ำตาเป็นฝาแฝดกัน
และบทกวีอาหรับนั้น
เป็นน้ำตาจากการร่ำไห้ของมือที่ขีดเขียน”

ลูกชายวางปากกา กล่องสีถ่านตรงหน้าฉัน
และขอให้วาดบ้านเกิดเมืองนอน
ปากกาสั่นเทาอยู่ในมือของฉัน
และฉันก้มหน้า ร้องไห้

นิซาร์ กอบบานี

*ภูมิช อิสรานนท์ แปลจาก A Lesson in drawing ของ Nizar Qabbani
**คัดจาก หน้า 178-179 คอลัมน์ท่องโลกวรรณกรรม นิตยสารสานแสงอรุณ ปีที่13ฉบับที่ 4 กรกฎาคม-สิงหาคม 2552
ที่มา : http://www.thaipoetsociety.com/index.php?topic=1539.0