ลูกสาวน้ำตาใสของชายใกล้ชรา โดย เล็กหมีพูห์

ผมอายุมากแล้ว ไม่มีภรรยาและไม่มีลูก



ผมไม่แน่ใจว่าผมอยากมีภรรยาหรืออยากมีลูกกันแน่

เพราะเพื่อน ๆ ทั้งรุ่นพี่ รุ่นเพื่อน รุ่นน้อง ต่างมีภรรยาและมีลูกให้ชื่นชมกันแล้วทั้งนั้น

ลูกสาวตัวเล็ก ๆ ของเพื่อน เป็นที่รักใคร่เอ็นดูของผม มากกว่าลูกชาย

เห็นแล้วอยากอุ้มอยากกอด...อยากได้ลูกสาว

...



แต่ทำไม่ได้ เพราะยังไม่มีภรรยา



เรื่องการมีลูกจึงเป็นอะไรที่ไม่เคยนึกว่าจะมีกับเขาได้



แต่ในที่สุด วันนี้ผมก็มีลูกสาวแล้ว



"กลีโพ่" เป็นเด็กสาวอายุสิบห้าปี เผ่าปกาเกอญอ ที่เรียนหนังสือ ม.ต้น โรงเรียนอุ้มผางวิทยาคม จังหวัดตาก

เด็กสาวที่ต้องเดินข้ามเขาสามลูกจากบ้านมาโรงเรียน ใช้เวลาเดินทางมาโรงเรียนข้ามคืนข้ามวัน

ด้วยเหตุนี้ กลีโพ่ จึงเป็นเด็กนักเรียนประจำของที่นี่

และปีหนึ่ง ๆ กลีโพ่มีโอกาสกลับบ้านไม่กี่ครั้ง



ผมและทีมงานอบรมการทำหนังสั้นที่อำเภออุ้มผาง เป็นที่สุดท้าย

มีเรื่องเล่ากันขำ ๆ ว่าเด็กสาวที่อบรมหนังสั้นคนหนึ่งเสียน้ำตาให้กับอาจารย์ที่เธอรัก

เพราะสงสารอาจารย์ที่ต้องแสดงบทบาทซ้ำแล้วซ้ำเล่า เทคกี่ที ไม่ผ่านซักที

เด็กคนนี้ มีหน้าที่ในกองถ่าย คือการแต่งหน้านักแสดง



อาจารย์ของเธอรับบทบาทการแสดงเป็นครูบ้านนอก

พอแสดงไม่ผ่าน ต้องเสียแรงเสียเหงื่อ เมคอัพที่แต่งไว้ก็เริ่มหลุดลอก

เด็กสาวคนนี้ ต้องแต่งหน้าให้อาจารย์ของเธอตามหน้าที่ พอแต่งไปได้นิดนึง ก็ผละหนีไปยืนร้องไห้

ทีมงานถามว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กสาวคนนี้ตอบว่า สงสารอาจารย์ค่ะ



ภาพที่เธอไปยืนแอบร้องไห้ ถูกบันทึกไว้ในวิดีโอเบื้องหลังการทำงานด้วย

วันที่เราฉายหนังดูกัน ภาพเบื้องหลังก็ถูกฉายขึ้นจอ พวกเราก็หัวเราะกันครื้นเครง

เด็กสาวคนนั้นจึงหน้าแดง เขินอาย หลบสายตาคนอื่นที่จับจ้อง

ยิ่งประกอบกับมีเรื่องเล่าต่อมาว่า เด็กคนนี้ข้ามเขาสามลูกมาเรียนหนังสือ

ผมเลยจำเด็กคนนี้ที่ชื่อ "กลีโพ่" ได้ขึ้นใจ ก็ด้วยเหตุนี้เอง



....



ในความฝันของผม มีเด็กหญิงเข้ามาสวมกอด

เป็นกอดอันอบอุ่นของพ่อกับลูกสาว

ความฝันนี้ เกิดขึ้นทั้งในยามหลับและยามตื่น

เป็นความฝันของชายใกล้ชรา

.....



โรงเรียนอุ้มผางวิทยาคมมีเด็กนักเรียนจน ๆ ในการอุปถัมภ์ของโรงเรียนมากมาย

เด็กจำนวนหลายร้อย ที่ต้องเลี้ยงดูให้กินนอนในโรงเรียน จึงเป็นปัญหาหนักหนาสาหัส

ทางโรงเรียนจึงคิดโครงการพ่อแม่อุปถัมภ์ขึ้นมา เพื่อให้บุคคลทั่วไปเข้ามามีส่วนร่วมบรรเทาปัญหานี้



ผมเองคิดว่าจะเข้าร่วมโครงการพ่อแม่อุปถัมภ์กับเขาบ้างเหมือนกัน

เพราะเด็กโรงเรียนนี้น่ารัก มารยาทดี จนไม่ว่าใครที่มาเยี่ยมเยียนโรงเรียนจะต้องประทับใจทุกคน

ภาพเด็กนักเรียนยืนเรียงรายยกมือไหว้แขกผู้มาเยือนด้วยสีหน้าบริสุทธิ์จริงใจ เป็นภาพชินตาของที่นี่



หลังจากพวกเราเสร็จภารกิจการอบรมหนังสั้น ที่กินระยะเวลายาวนานกว่าสี่สิบวัน

ในวันสุดท้ายของการลาจาก ผมจึงแสดงเจตนารมย์เดิม ที่จะอุปถัมภ์เด็กสักคนหนึ่ง



ตั้งใจว่าจะขอเป็นเด็กหญิง เพราะจะมีลูกกับเขาทั้งที ก็ขอเป็นเด็กหญิงอย่างที่ใจฝัน

เงินสามร้อยบาท ที่ต่อนี้ไปจะผูกพันเป็นรายเดือน จนครบหนึ่งปี ถือไว้อยู่ในมือ

แต่ผมยังไม่รู้ว่า จะอุปถัมภ์ใครดี เพราะไม่มีข้อมูลอยู่ในมือ

โดยปกติแล้ว ทางโรงเรียนจะให้รายชื่อเด็กมาจำนวนหนึ่งที่ยังขาดผู้สนับสนุน

ผมรอรายชื่อนั้นจากทางโรงเรียน

.....



ที่ห้องธุรการของโรงเรียน

อาจารย์ผู้รับผิดชอบทะเบียนรายชื่อเด็กในโครงการพ่อแม่อุปถัมภ์ถือเอกสารตรงมาที่ผม

เป็นอาจารย์นักแสดง ที่เทคซ้ำแล้วซ้ำเล่าคนนั้นนั่นเอง

"เด็กคนนี้นะครับ ที่ยังไม่มีพ่อแม่อุปถัมภ์เลย เพราะเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่สด ๆ เลยครับ" อาจารย์นักแสดงพูดขึ้น

"ชื่ออะไรนะครับ" ผมถามขึ้น โดยไม่ได้คาดหวังว่าคำตอบจะสะดุดใจ

"ชื่อ กลีโพ่ ครับ"



....



ผมเซ็นเอกสารจนครบบรรทัดสุดท้าย ก่อนยื่นส่งให้อาจารย์นักแสดง

ถือว่ากระบวนการรับเป็นพ่ออุปถัมภ์สำเร็จเสร็จสิ้น

"กลีโพ่" เด็กสาวซึ่งนั่งสงบเสงี่ยมอยู่ตรงพื้น เข้ามาสวมกอดผม

เป็นกอดอันอบอุ่น ที่ไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป



แล้วน้ำตาของกลีโพ่ก็ไหลออกมาอีกครั้ง

ผมลูบหัวกลีโพ่ พร้อมความคิดที่ตรองไม่ตก

กลีโพ่มีทั้งพ่อและแม่ ผมคงไม่สามารถแทนพ่อแม่ของเธอได้

ผมไม่มีวันรู้ได้ ว่าผมจะส่งสามร้อยบาทต่อเดือน ไปต่อเนื่องได้นานเท่าใด

สิ่งเดียวที่รู้ได้อย่างเดียวในขณะนั้น คือความผูกพัน

ผมตั้งใจจะรักษาความผูกพันนั้นให้นานที่สุดเท่าที่เป็นไปได้



....



ทุกวันนี้ผมตอบอีเมล์กับกลีโพ่เฉลี่ยสองสามวันต่อครั้ง

เด็กสาวน้ำตาใสเล่าเรื่องการเรียนและความใฝ่ฝัน

เด็กสาวให้คำมั่นสัญญาว่าจะตั้งใจเรียนเพื่ออนาคต



"หนูจะไม่ทำให้พ่อเล็กผิดหวัง" เด็กสาวยืนยัน



...



ผมอ่านอีเมล์จบ แล้วก็อดยิ้มด้วยความภูมิใจเล็ก ๆ ไม่ได้

ถึงจะไม่ใช่อย่างที่ฝันแต่แรก..ถึงอย่างไรผมก็มีลูกสาวกับเขาแล้วจริง ๆ





เล็ก หมีพูห์

11 ธันวาคม 2552